Ozge del Sol

Bunlar kendi yaşadıklarından, kendi tecrübelerimden çıkardığım dersler ve öğretiler ve bugün bunların doğruluğunu savunmam yarın yanlış olduğunu savunmayacağım anlamına gelmiyor çünkü belki de tam tersini tecrübe ederim ve başka fikirlerim oluşur.

İnsanlar inanmak istedikleri şeylere inanır. Bırak, doğruyu söylediğine ikna etmeye çalışma, kendilerine rahatlatıcı gelen düşüncelerine inanmaya devam etsinler.

İki insan aynı şeye bakıp farklı şeyler görebiliyor, aynı şeyi dinleyip farklı şeyler duyabiliyor.

Başkalarının benim hakkımdaki düşüncelerini ya da ben yokken benim hakkımda söylediklerini kontrol edebilme gücüm yok.

Uygun bulmadığın, inandığın erdemlere ters düşen davranışları olan insanları düzeltmeye çalışma, uzaklaş. Herkesin kendi doğruları var.

40lı yaşlar zihnen en iyi olduğu yaşlar, bedenen 30lar, ruh zaten hep aynı yaşta.

Gülmek iyi bir yüz egzersizi, ayrıca etrafa pozitif enerji yayıyor.

İnsanın en büyük zaafı anlaşılma isteği. İnsan kendini başkasına anlatma arzusunu bırakabildiği zaman özgürleşiyor. Herkesin algısı farklı. Zaten bence %100 anlamak mümkün değil, yalnızca anlama çabası var.

Beden, ruh, zihin hepsi bir. Bedenime kötü davranıp ruhumun ve zihnimin sağlıklı olmasını bekleyemem ya da diğer kombinasyonları.

Yalnız kalabilmek, yalnızken de yaptıklarından zevk alabilmek müthiş bir beceri. İnsanlar yalnız kalma korkusuyla ya da düzenim/statüm bozulur korkusuyla ölene dek çok farklı oldukları, anlaşamadıkları kişilerle birlikte kalıyor.

Arkadaşlarının hepsi için belki değil ama birlikte hayatı paylaştığın insan için benzerlik ve uyum gerekli.

Kararsız kaldığında başkaları senin adına karar alır.

Aynı anda her şeye sahip olamazsın, seçim yapman gerekir. Seçim yaptığında da diğer olasılığı kaybetmiş olursun. Bir seçim yapman ve bir şeylerden vazgeçmen gerekir.

Bütün yatırımların sıfırdan başlama ihtimali var, zaman yatırımının yok. Duygusal ya da finansal yatırıma sıfırdan başlayabilirsin ama gençliğime geri döneyim de yeniden başlayayım diye bir şey yok. Bir yandan da; harcadığım zaman ve emek boşa gitmesin diye daha fazla yıllarını harcamamak gerek. Zararın neresinden dönersen kardır. Zaman bir şekilde akıp gidiyor zaten. Cesaretli olmak lazım. Cesaret, her zaman ekstrem sporlar yapmak ya da bilmediğin yerleri keşfe çıkmak ya da adrenalinini arttıracak faaliyetlerde bulunmak değildir. Cesaret, içe bakmaktır.

Travmalarının uyuştuğu kişilerle birlikte ol. Onun travması senin travmanı tetikliyorsa sonunda geriye baktığında beyhude bir çaba ve kaybedilen yıllar görüyorsun. Herkes düşüncesizce ve bencilce çocuk yaptığı için travması olmayan insan çok az.

İnsanların söylediklerine değil davranışlarına bak. Hatta bir davranışının çok düzgün olması bütün davranışlarının iyi olacağı anlamına da gelmiyor. İyilik timsali gibi gözüken insanların karanlık yönleri olabiliyor.

Bir şey daha önce olamadı diye bir daha olmayacak diye bir şey yok; her zaman bir şans daha vermek gerekir. Bununla birlikte seçmediğim seçeneği seçseydim daha mı iyi olurdu diye düşündüğünde, bazen gelecekte karşına tekrar o seçenek çıkıyor ve bu sefer onu seçtiğinde, iyi ki olmamış, iyi ki onu seçmemişim diyebiliyorsun.

Bazı insanlar en ufak bir hatanı ararlar ve onu bulduklarında ilan etmek isterler. Bu insanlar kendilerini çok aşağıda hissettikleri için, yukarıya çıkamayınca seni de aşağıya çekmek isterler. Kafana takma, bu sana özel değil, seninle ilgili değil, onların kendileriyle ilgili. Herkes her zaman hata yapabilir. İnsan ne arıyorsa onu bulur. Kusur arayan kusur bulur. Bazı insanlar başkalarını gömmek için fırsat kolluyor. Bu göstere göstere iyilik yapmakla aynı şey. Bir başkasının hatasını düzeltip etrafa gösterdiklerinde kendilerinin daha bilgili, daha iyi, daha akıllı, daha güzel gözükeceklerini zannediyorlar. Çocuklukta zorbalık yapanlar olurdu; işte bunlar yetişkin versiyonları.

Sen insanların sana söylediği kişi değilsin. Onlar seni oldukları yerden görüyor. 15 yaşından beri aynı kilodayım. Ergenlik döneminde nedense okuldaki herkes aşırı zayıf olduğu için benimle kilolu diye dalga geçerlerdi. 20li yaşlarda herkes aşırı kilo aldı, ben aynı kaldım. Şimdi de çok zayıfsın diyorlar ve asla o zamanlarla aynı kiloda olduğuma inanmıyorlar. Tabi zorbalığa uğrayan ben olduğum için kilomu çok iyi biliyorum.

Erkeklerin seni elde edemedikleri zaman bok atma ya da iftira atma huyları vardır. Bunu değiştiremezsin, kabullen.

Bazen alıngan insanlara beyaz yalanlar söylemen gerekebilir. Sen alıngan değilsin; üzücü de olsa hep doğruyu duymak istiyorsun ama herkes senin gibi değil. Yalan söyleyemesen de hiç değilse fikirlerini içinde tut.

Bazen bir şeyleri kaybetmemiz gerekiyor değerini anlayabilmemiz için. Geri dönüşü de olmuyor ama tekrar karşınıza başka bir formda aynı değerde bir şey çıkınca onun kıymetini daha iyi biliyorsun. Her kaybediş bir kazanım. Kaybettiğine üzülsen de, pişman olsan da; o da öğrenmekle ilgili bir kazanım.

Son senelerde popüler olan akışına bırakmak ve beklentisizliği, bazı insanlar işlerine geldikleri yerlere götürdü oysa ki tüm felsefelerde akış ve beklentisizlik; önce elinden geleni yapmak sonrası içinse hayata teslim olmak demektir yani tekamül. Yetişkin insanların birbirinden beklentisi olmalı. Ancak bitki,hayvan,bebek gibi iradesi olmayan varlıklara karşı beklentisiz olabilirsin. Çocukluktan itibaren başkalarına, çevrene karşı sorumlulukların var. Akışına bırakmak da hiçbir şey yapmamak demek değildir.

Dünyada adaletsizlikler var. Evrenin kendi içinde bir dengesi var ve o dengeyi sağlamak için bir sürü can bir çok kez büyük/küçük adaletsizliklere maruz kalıyor. İnsan, evrende küçücük bir nokta ve dünya kimsenin etrafında dönmüyor. Değiştiremeyeceğin şeyler için asilik yapmak enerji kaybı.

Her şey olması gerektiği gibi oluyor ve bu her zaman hayrımıza olacak değil. Belki hayrımız, belki ders almamız, belki geçmişte yaptıklarımız kötülüklerin cezasını çekmemiz için, belki de bizden bağımsız evrende başka bir şeyin gerçekleşmesi ya da başka birinin iyiliği için.

Bir başkasına zarar vermeden, bir başkasının üzerine basmadan vicdanın rahat bir şekilde üretmek çok huzur verici.

İnsanların arasında bir enerji var. Gerçi bu 40 yaşından sonra değil çok küçüklükten beri farkında olduğum bir durum. Çok görmek istediğin kişiyi görüyorsun. İnsanların özü bir. Hiç bir karşılaşma tesadüf değil.

En güzel yardım, kimseye göstermeden yapılan yardım, sessizce. Bu da 40tan sonra değil, daha öncesinden beri uyguladığım bir davranış.

Hayat, tutmak ve bırakmak arasındaki dengedir.

Hayatta kontrol edemediğin bir çok durum oluyor; teslim ol, bırak içinden geçsin.

Bazen dibe vurup dipten güç almak gerekiyor.

Her şey geçici.

Dünyada nazar enerjisi var ve ben bundan korunmanın yolunu hala bulamadım. Nasılsın diye soranlara “çok iyiyim şükür, her şeyim var, hayatımdan çok memnunum, mutluyum” diye cevap vermek yerine “eh işte” diyeceğim.

Hayat sen planlar yaparken başına gelenlerdir. Planlı programlı yaşarken, hiç bir sebep yokken, mutlu mesut, aşırı sağlıklı ve düzenli yaşıyorum ne güzel derken, bir sürü seyahat planları yaparken birden bire kendini akciğer ameliyatında bulabiliyorsun. Hayatı kontrol edemiyoruz. 10 ay içinde üç kez ameliyat olmak zorunda kaldım, ilk ikisinde severek ve şükrederek yaşadığım hayatıma ara verip sabredip sonra yeniden başladım. Üçüncüsü çok zorluyor, daha uzun bir süre sevdiğim şeylerden uzak kalacağım, her şey yasak; uçuş, spor, kapalı mekanlar.

Hayatta en korktuğum şey bakıma muhtaç olmak. Korktuğun şeylerle sınanıyorsun.

Ertelememek lazım. Bir anda ertelediğin şeyleri uzun süre ya da hiç yapamayacak hale gelebilirsin.

Devamı gelebilir…

20 senedir yazılım uzmanı olarak çalışıyorum. Niye bunu ilk yazdım; çünkü mesleğimiz ve çalışma stilimiz yaşamımızı önemli ölçüde tanımlar. Avrupa ve Amerika seyahatlerimde tanıştığım insanlardan da aldığım ilk sorulardan biri bu. Günün nasıl geçti gibi bir soru bu bence çünkü günümüzün içinde çoğunlukla iş de var.
2015’ten beri evden/uzaktan çalışıyorum. Hatta 2015’te sık sık Pragdan çalışıyordum. Önce hibrit sonra tamamen uzaktana geçtim. Trafiğe saatlerini harcamadan yaşıyor olmak büyük lüks.

Seyahat etmeyi çok seviyorum ve çoğunlukla yalnız seyahat ediyorum. Seyahat beni ana bağlayan şeylerden biri, meditasyon gibi.

Elle bir şey üretmeyi seviyorum; işimde de bir şeyler üretiyorum ama sanal ortamda o yüzden aynı tatmini vermiyor. Elle yapılan hobilerin çoğunu denedim (resim, seramik, dikiş vs) biraz maymun iştahlıyım; ikizler burcunun özelliği. Dayanma kapasitem çok yüksek, düzeni disiplini severim; bu da yükselenim başağın özelliği.

Dengeli bir hayat yaşıyorum. Bence iyi bir hayat yaşamanın sırrı dengede. Çalışmadığım zamanlarda spora, hobilerime, sosyalleşmeye, seyahate yetecek kadar zamanım ve kazancım var, şükür. Günde 2 saat spora ayırıyorum. Spor salonu, yoga stüdyosu, kürek kulübüne gidiş-geliş+hazırlık+spor. Sporumu da dengeli yapıyorum; ağırlık, direnç, kuvvet, core, yoga, üst beden, alt beden vs.
Günde yaklaşık 1 saatimi kişisel bakıma ayırıyorum; yüz yogası, yüz masajı, temizlik vs. Günde 5-10 dak ters duruyorum. Doğal yollarla genç ve sağlıklı kalmaya çalışmak çok zaman alıyor ve çok şükür ki benim bu kadar zamanım var.

Evden çalışmaya başladığımdan beri çoğunlukla günde iki öğün yiyorum. Kahvaltı en sevdiğim öğün; geç ve uzun ve keyifli bir kahvaltı yapıyorum protein ve yağ içerikli. Aralıklı oruç olsun diye değil de tatlı canım öyle sevdiği için öyle yapıyorum. Bilmeden, sevdiğim için uyguladığım yemek düzeni meğer beden için faydalıymış, sonradan öğrendim. Tam bir kuruyemiş canavarıyım. Bu kadar yağlı besleniyor ve arkadaşlarımdan fazla yiyor olmama rağmen yağ oranım %11, hep düşük. 20li yaşlarda ilk ölçtürmeye başladığımdan beri böyle. 15 yaşımdan beri aynı kilodayım. Yağ ve protein ağırlıklı ve düşük karbonhidratlı beslendiğimi söyleyebilirim.

Dışardan eve yemek söylemem. Ya organik ürünlerle evde kendim yapıyorum ya da dışarıda iyi bir restoranda yerim. İyi yemek yemeyi seviyorum. Yemek yapmayı da seviyorum ve buna zamanım olduğu için her gün şükrediyorum.

Gluten, laktoz içeren besinler almamaya çalışıyorum. Arada bir keçi sütünden peynir/yoğurt yapıyorum.

Sosyalleşmeyi sevdiğim ve sık sosyalleştiğim ve sosyalleşme ortamları da genelde alkollü ortamlar olduğu için çok alkol almış oluyorum. Bir yandan alkolün verdiği keyif durumunu da seviyorum ama artık evde alkol bulundurmuyorum. Sosyalleşmenin bedeli alkol oluyor. Alkol içerek bedenime zarar vereceksem bunun bir karşılığı olmalı diye düşünüyorum, o da sosyalleşmek. Orada da denge var.
Bedenime verdiğim zarar kadar fayda da sağlamaya çalışıyorum. Aldığım bir çok takviye var, tabi ki doktor kontrolünde. Paketli, işlenmiş yiyecek yemiyorum. Şekeri epey azalttım. Zaafım dondurma haricinde rafine şekerli gıda pek yemiyorum. Hamurişiyle zaten aram yoktur.

Gençken iyi ki istediğimi yiyip içmişim, bunu engelleyecek herhangi bir hastalığım ya da kilo sorunum olmadı. O zamanlar yediğim zararlı yiyeceklerin bedenime kötü bir etkisi olmuyordu, şimdi korkudan aldığım toksin kadar antioksidan alayım hesabı yapıyorum. Eskisi gibi bol şekerli, bol alkollü, glutenli, laktozlu beslensem yine de şu anki gibi genç kalabilir miydim bilemiyorum, o riski alamıyorum.

Yazın soğuk suyla duş alırım, kışın da son suyum soğuktur.

Zifiri karanlık odamda kulak tıpaçlarımla günde 7-8 saat uyuyorum. Horladığım görülmemiştir çünkü gece/gündüz hep burnumdan nefes alıp veririm. Hatta burnum tıkalı olduğu zamanlarda uyuyamam; ağzımdan nefes alamadığım için. Yogada herkesin matı su içinde kalır, benden bir damla ter akmaz, sakince burnumdan nefes alıp verdiğim için. Kendimi zorlayarak değil, küçüklüğümden beri doğal olarak yaptığım bir şey, çok şükür.

Pandemide aldığım mindfullness eğitiminden sonra 1 sene kadar her gün meditasyon yaptım, şükür defteri tuttum. O zamandan beri de iyice şükürcü oldum. Eskisi kadar sık ve uzun olmasa da meditasyona devam ediyorum.

Amacım 100 yaşına kadar yaşamak değil ama yaşadığım süre boyunca sağlıklı ve genç kalmak. İnsan bedenini dinleyince kendisi için neyin iyi olduğunu fark ediyor. Tabi bunları yapabilmemi insaflı çalışma sürelerine sahip olan ve micromanagement yapılmayan işyerim sağlıyor, şükür. 2013 beri bana iyi hissettiren ve dengeli yaşamama olanak sağlayan yerlerde çalışıyorum.

Rutinleri severim. Spontan şeyler arada bir yaparım, daha çok planlıyımdır. Planlı olmak bana daha güvende hissettiriyor, hata yapma olasılığını aza idiriyor diye düşünüyorum.

Freud, düşüncelerini çok benimsediğim bir psikiyatrist olmasa da (ben daha çok varoluşçuları seviyorum) şu sözü beni tam tanımlıyor: “Bir insan bir yere bakıyorsa orada ilgilendiği bir şey vardır. Bir insan bir yere hiç bakmıyorsa, orada ilgilendiği bir şey kesinlikle vardır.”

Sabah insanıyım, erken kalkıp işlerimi bitiririm.
Deniz insanıyım. Çok şükür ki denize yakın yaşıyorum.
Hiç yorulmam, hiçbir şeye üşenmem, enerjim hep yerindedir, şükür.
Kazancımı eşyalara değil, deneyimlere ve sağlıklı yaşama harcıyorum.
Hayatı özenli yaşamaya çalışıyorum, geçiştirerek değil yaptığım şeye dikkatimi vererek. Bulduğum gibi bırakmaya dikkat ediyorum. Kırmadan dökmeden, bozmadan, zarar vermeden, temiz düzgün bırakarak, senden sonrakileri düşünerek yaşamak bu kadar zor değil gerçekten. Her yaptığın işe 3-5 saniye fazladan ayırmak yeterli, günde en fazla 5 dakika eder.

12 senedir çöplerimi ayırıyorum. Tabağıma yiyeceğim kadar yiyecek alırım. Gereğinden fazla alışveriş yapmam. Tüketmemeye, ziyan etmemeye ve geri dönüşüme önem veriyorum.

Seyahat etmeyi sevdiğim kadar evimi ve mahalle kültürünü de seviyorum; seyahat edip evimi özlemeyi, rutinime geri dönmeyi. Yeni mekanlar keşfetmeyi sevdiğim kadar müdavimi olduğum yerleri de seviyorum. Sosyalleşmeyi sevdiğim kadar yalnız kalmayı da seviyorum.

Sigara içilen ortamlar beni çok rahatsız ediyor. Başkasının sigarası yüzünden benim mis kokan saçlarımın ve tertemiz ciğerlerimin zarar görmesi hiç hoşuma gitmiyor. Sigara içenlerin yalnızca kendilerini leş gibi kokutacakları ve kendilerine zarar verecekleri bir sigaranın icat olacağı zamanı sabırla bekliyorum. Topluluk içinde sigara içmek çok bencilce bir eylem bence; nasıl yasal olduğunu aklım almıyor. Sigara diğer keyif verici maddeler gibi değil, dumaninla yanındaki insanları zehirliyorsun. Yanındaki kişinin bir akciğer rahatsızlığı olabilir; kendisinin bile bundan haberi olmayabilir. Benim 40 yaşımda ortaya çıktı akciğerimdeki yapısal bozukluk.

Kimseyle yarışa girmekten hoşlanmıyorum. Beni bir sınava sokun, yüksek puan almak için kendi kendime çalışayım ama beni yarıştırmayın, karşılaştırmayın. Rekabet söz konusu olduğunda kaçıyorum. Birilerinden daha iyi olayım hırsım hiç bir zaman olmadı.

Evcil hayvan bakmaya bir süreliğine ara verdim çünkü bir sene içinde üç kuşumu kaybettim, bu üzüntü bana çok ağır geldi. Benim sorumluluğumda olan bir cana en iyi şekilde bakmak için elimden gelenin fazlasını yapıyorum, çok seviyorum, çok bağlanıyorum, kendimi adıyorum, onlara kötü bir şey olduğu zaman da kendimi suçluyorum. Kuş deyince insanlar önemsemiyorlar ama bana göre her canın değeri aynı. Ne kadar sevgi verirseniz o kadar bağ kuruyorsunuz, canın büyüklüğü ya da formu önemli değil.

Şu yaşa kadar başıma kötü şeyler gelmiş olsa da çok feci bir şey gelmedi şükür. Bazen etrafımda melekler olduğu ve beni korudukları hissine kapılıyorum.

Hayatta yüzlerce pişman olduğum seçimlerim ve davranışlarım oldu. Şu zihnime 20li-30lu yaşlarımda sahip olsaydım daha iyi seçimler yapabilirdim, daha düzgün davranışlarda bulunabilirdim ama bu pişmanlıklarım için de kendimi paralamıyorum. Evet oldu ama bunların zaten öyle olması gerekiyordu. Incognito’da yazıyordu; biz özgür irademizle seçim yaptığımızı zannediyoruz ama aslında beyin o anda neyi seçeceğini biliyor çünkü o güne kadar yaşadığımız, doğduğumuz andan itibaren hatta daha doğmadan maruz kaldığımız her şey, bizi o noktaya getiriyor. Benim farkındalığım 40’ından sonra arttı. Jung’un dediği gibi insan 40’ına kadar araştırma yapar sonra yaşamaya başlar. Şanslı olanların daha önce, daha küçük yaşta başlıyor, kimilerinin daha sonrasında, bazılarının hiç ve bu farkındalığa erişebileceğiniz yaş da bizim elimizde değil. Şu an bu yaşımda bu farkındalığa eriştiğim için şükrediyorum ve çaba sarf ediyorum. Tabii ki 40 yaşına kadar alıştığım davranışları değiştirmem belki yine bir 40 sene olacak. Hâlâ hatayı yaptıktan sonra fark ediyorum. Zamanla daha hızlı fark edebilir miyim diye umut ediyorum. Eskiden siyah beyazdım, grilerim yoktu, köşeliydim, törpülendim, katıydım, esnedim. Neyi büyük konuştuysam, neyi yargıladıysam başıma geldi o yüzden şu an ağzımdan çıkanlara dikkat ediyorum. Herkes bir şeyler yaşıyor işte, herkesin kendi hikayesi, kimse mükemmel değil, herkesin hataları ya da problemleri var, kimsenin anne babası da mükemmel değil. Ne yazık ki herkesin düşüncesizce ve bencilce çocuk yaptığı bir dünyada yaşıyoruz, bu yüzden bir sürü problemli insan var. O problemlerin farkına varmak ve kabul etmek birinci aşama; düzeltmeye çalışmaksa ömür boyu verilecek bir mücadele.

Şu an hayatımdan çok memnunum, mutluyum, şükür. Her şeyim var ve her şeyim dengeli. Şimdi zorlu yoga pozları ya da yoran egzersizler ya da hiç bilmediğim bir yere seyahat etmek gibi ufak streslerim oluyor, onun dışında bir stresim yok şükür.